My liefde vir musiek en die radio het sekerlik saam ontwikkel. As sewe-jarige het ek gou ontdek dat musiek soms beter klink wanneer my pa se oorfoontjie gebruik om radio te luister. Dis met dié spelery dat ek ontdek dat die foontjie net in my linkeroor werk: Senuwee-doofheid as gevolg van die vorige jaar se pampoentjies. Op sewe-jarige ouderdom word ek dus amptelik ‘n gehoorgestremde sonder ‘n gehoorapparaat.
Die dooie oor het glad nie gepla nie. Trouens, dit het meer voor- as nadele gehad. ‘n Vinger in die horende oor het vir doodse stilte tydens eksamens gesorg. Die dooie oor het ontpop as ‘n goeie verskoning as mens soms nie wíl hoor nie. Ek het onbewustelik aangepas by die verskynsel: My posisionering met gespreksgenote is byna outomaties deur my ore bepaal. Met die loop van tyd het ek meer voordele van ‘n dooie oor ontdek. Die belangrikste daarvan het ontluik tydens my nuwe status as ‘n pa: stille nagte en behoorlike slaap.
Ek het my eerste gehoorapparaat op aandrang van my ouers in 1981 gekry – net voordat ek die voordele van hul ruim mediesefonds verlaat het. Dié apparaat het bestaan uit twee groot ontvangers (agter die ore) – met ‘n dun kabeltjie aan mekaar verbind. Die gedagte was dat die ontvanger agter my dooie oor ‘hoor’ die klanke opvang en dit met die kabeltjie na die horende oor gelei. Hierdie apparaat het my nie gehelp nie. Die versterkte omgewingsgeraas het eerder my gehoorverlies vererger. Ek het die apparaat gevolglik weggepak.
Vir die daaropvolgende dekades het ek uitstekend oor die weg gekom met slegs een horende oor. Met die oorsteek van die 50-jaar-merk en die verandering van my werksomgewing na een van ‘n veelheid van aksente, het dinge begin verander. Die onderskeiding tussen klanke en die omskakeling daarvan in betekenis het geleidelik al hoe moeiliker geword, veral tydens vergaderings en telefoongesprekke. My inkeroor het begin lui raak.
Toe kruis my pad met die oudioloog Agneta Grové en my gehoorbelewenis begin drasties verander. Ek was van meet af mateloos beïndruk deur haar professionaliteit. Sy het deeglik uitgevra oor my algemene gehoor- en werksomgewing om te bepaal wat my eintlike behoefte is. Deeglike diagnostiese gehoortoetse op beide my ore het gevolg. Daarna het sy die resultate van die toetse omvattend aan my verduidelik waarna sy die verskillende remediërende opsies uiteengesit het.
Die fokus was aanvanklik op die versterking van my verswakkende horende oor. Die apparaat waarop ons besluit het is met behulp van ‘n gesofistikeerde rekenaarprogram volgens my gehoorprofiel ingestel. Die verskil was onmiddellik hoorbaar. Selfs die steurende agtergrond geraas is getemper. Voorts het die apparaat ‘n eksterne ontvanger gehad wat in die middel van ‘n raadsaal geplaas kon om gesprekke beter te volg. Hierdie apparaat, danksy Agneta se deurlopende kundige advies, was my eerste kennismaking met ‘n volledig funksionele gehoorapparaat.
‘n Paar jaar later moes ek ‘n nuwe apparaat kry. Dié gevorderde apparaat bestaan uit twee ontvangers: een vir my horende oor en een vir my dooie oor (met Bluetooth aan sy maat verbind). Gevolglik ervaar ek nou 360-grade gehoor. Met behulp van ‘n toepassing op my selfoon kan ek tussen vier verskillende gehoorprogramme kies, self die volume verstel, of klank uit sekere rigtings afstel. Die belangrikste vir my is dat my huidige gehoorapparaat volkome met my selfoon gesinkroniseer is. Dit dien as oorfoon vir my selfoon. Gevolglik hoor ek my gespreksgenote klokhelder terwyl die agtergrond geraas outomaties uitgeskakel word.
‘n Gehoorapparaat is egter geen wonderkuur wat op sy eie werk nie. Dit is ‘n gesofistikeerde instrument in die hande van die gebruiker. Dit is dus belangrik om ‘n geduldige verhouding met die apparaat op te bou en deurlopend te eksperimenteer wat werk vir jou die beste. Hiermee speel Agneta Grové ‘n onontbeerlike ondersteunde rol. Ek het die vrymoedigheid om, wanneer nodig, enige tyd op haar knoppie vir advies of ondersteuning te druk.
Ek hoor steeds nie alles nie. So sukkel my huisgenote sonder enige gehoorgebrek maar soms ook!